Karanfilić ili klinčić

Karanfilić nazivamo tik pred rascvjetavanje ubran i sušen cvjetni pupoljak stabla karanfilovca iz porodice mirta čija pradomovina su Molučka otočja.

Do 16 milimetara dugačka pupoljkina peteljka ima na svom gornjem kraju okrugli batić kojeg okružuju četiri stršeća listića. Imaju tipičan, jako aromatičan miris i oštro aromatičan, gotovo ljut ukus. Ta snažna začinska svojstva potječu od vrlo visokog sadržaja eteričnog ulja (oko 25 posto) koje se u velikoj mjeri sastoji od eugenola. Klinčić pored toga sadrži masno ulje i tanin. Uvozi se uglavnom iz Madagaskara. Zimzeleno stablo karanfilovac naraste do 20 metara i najbolje mu odgovara vlažno-vruća morska klima.

Berba počinje čim se pupoljci potpuno razviju i dobiju svijetlocrvenu boju. Ubiru se rukom ili tresu bambusovim štapovima te suše na asurama na suncu. Pri tome se moraju odvajati plodne peteljke iz kojih se može destilirati ulje. Proces sušenja je završen kad se pupoljci oboje tamnosmeđe i kad se sadržaj vode u pupoljcima smanji na 12 do 16 posto. Tona svježih pupoljaka daje 240 kilograma sušenih klinčića i 75 kilograma sušenih peteljki.

U kuhinji se karanfilić upotrebljava za dodavanje arome medenjacima, voćnim jelima, pićima i konzerviranom voću (kompota od kajsije, na primjer), ali isto tako i kao dodatak svinjskom pečenju i divljači, tamnim juhama i nekim vrstama kobasica. Klinčiće sadrže i mnoge vrste kari-sosa, začinskih mješavina i sosova.

Ulje klinčića upotrebljava se u medicini kao sredstvo za želudac, antiseptik i stimulans, a neophodno je u zubarstvu te u industriji parfema i kozmetike. U proizvodnji likera klinčić je jedna od najčešće upotrebljavanih droga. Ulje se upotrebljava u industriji sapuna, za oslikavanje porculana, za proizvodnju eugenola, izoeugenola i vanilina.